Ја позеде со растреперени раце и треперлив глас, извика.
– Кај си, сонце на мама. Кај си, среќо моја. Само да знаеш колку долго те чекав. ТИ СИ
МОЈОТ ЖИВОТ! Да си ми жива и здрава сто години. Твојата љубов мене да ме грее, а мојата тебе. Никогаш ништо да не нè раздели.
– Подавајќи ѝ ја на Васка спушти еден нежен бакнеж на нејзиното чело.
– Ова е најсреќен ден во мојот живот. Ти благодарам, Сергеј, што не ме остави сама.
– Солзите пак потекоа низ нејзиното лице. Радост и тага во моментот беа испомешани.